Οι ήρωες κοιμούνται τα χαράματα
περπατάνε στους δρόμους με τα χέρια στις τσέπες
συλλογίζουνται τους φίλους τους μα έχουν όλοι πεθάνει.

Οι ήρωες όταν περνάνε το γεφύρι σκέφτουνται τα βουνά
όταν κοιτάζουν τ' άστρα δε λησμονάνε τα δέντρα
όταν μετανοιώνουν θλίβουνται αλλά δεν αλλάζουν.

Οι ήρωες είναι μονάχοι σαν τη θάλασσα
είναι σιωπηλοί σαν τα φυτά
είναι ανεξήγητοι χωρίς ένα δικό τους θάνατο.

Οι ήρωες, λένε, δεν υπάρχουν, είναι ένα φριχτό όνειρο
που βλέπουμε περπατώντας στο δρόμο
ανάμεσα σε δυο βιτρίνες νεωτερισμών.

Σωκράτης Καψάσκης, Οι ήρωες