το κρεμασμένο από το συρματόπλεγμα σώμα.
Το λιμάνι μου, ήταν η φυγή του.

Δεν είδα εγώ,
το παιδί που έψαχνε στους κάδους
το μισοφαγωμένο τοστ.
Τα σκουπίδια μου, ήταν η τροφή του.
Δεν είδα εγώ,
φωτιά από εφημερίδες
να ζεσταίνει σαθρά υπόγεια.
Το εφήμερο νέο μου, για να περάσει η νύχτα.
Ούτε είδα πώς μεταναστεύει το όνειρο.
Φοβήθηκα μη χάσω την αρχή του στα χέρια
που ζητούσαν το ευρώ.
Την αγωνία για επιβίωση δεν είδα.
Εμείς γεννιόμαστε δυτικά
η ανάγκη μας είναι προϊόντα.
Δεν είδα εγώ,
λαθραία ζω εδώ
ο τόπος, μοιάζει πέρασμα.
Μαρία Τσιράκου, Επιστροφή από την απόσταση, 2012