Μια γριά κινέζα κουβαλούσε νερό με δυο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα στους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο.
Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γρια κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι. Το τέλειο δοχείο ένοιωθε περήφανο ενώ το ραγισμένο δυστυχισμένο και ντροπή για την ατέλειά του. Κάποια στιγμή αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
«Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και σου ζητώ συγνώμη, γιατί 2 χρόνια τώρα μεταφέρω το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξ΄ αιτίας μου κοπιάζεις άδικα».
Η γρια χαμογέλασε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και συ τους πότιζες. Δυο χρόνια τώρα μαζεύω λουλούδια και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ, αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!»
Βέβαια δεν ήταν μόνον η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό, αλλά και η ιδιαίτερη ικανότητα της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει «ρωγμές», που μπορεί να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας.
Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας.
«Ραγισμένοι» φίλοι,
Μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας.
Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την κινέζα γριά, τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλυτερος.