τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,

κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια:

το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι; Πάλι να γυρίσουμε στη βαρετήν Ιθάκη

στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας

και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης

ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θα 'ναι

και να μη νιώθουμε καμιά λαχτάρα ν' ανατείλη,

πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς που μαραζώνουν

και πέφτουν σάπιοι καταγής να μοιάζουν τα όνειρά μας;

Κώστας Ουράνης, Πάψετε πια...