Οι καιροί είναι κίβδηλοι, δεν υπάρχει ειλικρίνεια, αλλά σε κάθε βήμα της ζωής μας συναντάμε δολιοφθορά. Δεν πιστεύω σε τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα. Ζούμε σ' έναν τρομαχτικό εφιάλτη...

 

 

Γιώργος Καραβασίλης (1949-2004)

 

 

Γιώργος Καραβασίλης
Προθαλάμιο
Τρίπολις Αρκαδίας 1975

Φίλοι ας μπω στο πατρικό μου σπίτι

Με το πλακόστρωτο, τα κεραμίδια, τα μοσχάτα.

Του έρωτα η αναμονή είναι πλατιά μεγάλη

Πόσο πιο δω πόσο πιο κει απ? το όνειρο βρισκόμαστε

Χρέη αφανισμών που παραγράφονται και στο πλατύσκαλο

Απάνω σε πατημασιές σβησμένες ξεδιπλώνομαι

Κυλώ στου πόθου τη μήτρα.

Δωμάτια με διασταυρούμενα φυλλώματα

Φιλύρες άκοπες ακόμα κι απ? το θάνατο

Ήλιε, ήλιε που λάμνεις σε ορθάνοιχτα παράθυρα

Στην Τρίπολη κοιτάζω την Καστέλα

Διακόσα τόσα χρόνια που μου περιμένουν τη σπορά

Ταφές και γέννες λίγο πριν τον έρωτα

Φίλοι μιλώ με στόμα αξεδίψαστων νεκρών

Στους τάπητες και στα κεντήματα θα ντύσω την μορφή μου

Στην σκόνη σε παμπάλαιες χειρονομίες, σε πρόσωπα λησμονημένα

Η έξοδος της σάρκας μου προς την ελευθερία

Εδώ

Φίλοι, προδοτικοί μου φίλοι, μαρτυρήστε

Σ? ολόκληρη την οικουμένη

Πόσο πιο δω, πόσο πιο κει απ? το όνειρο βρισκόμαστε

Ο Ιερεμίας και η Νεκρούπολη

Κι αν μου φορτώσετε κατηγορίες φανταστικές

Κι αν βιάσετε το σώμα μου

Ακόμη

Κι ν αλλάξετε το δρόμο της ψυχής μου

Κι σας υπηρετώ πιστά

Και συνεργήσω

Σε πόλεμο, ειρήνη

Στο ναι, στο ίσως, στο όχι

Στην τρέλα, στην λεηλασία και στο σκοτωμό

Του Πάουντ, του Νιζίνσκι και του Μαγιακόφσκι

Τώρα που η κραυγή μου με το ρόγχο τους ενώνεται

Να ξέρετε

Κάποτε στους θεούς σας μπρος ασέλγησα

Σ? αγάλματα εικόνες και προφήτες

Κάποτε σας εμίσησα, σας έφτυσα, σας χτύπησα

Να γλείψω θέλησα το αίμα σας

Κάποτε έλιωσα στα δόντια μου

Του ήλιου αλεξικέραυνα τα γυάλινά σας μάτια.

Escher Maurits Cornelis, Κόλαση

------------------------------

Ο φίλος μου Γιώργος Κ. Καραβασίλης ήταν ουσιαστικός ποιητής. Τα πάντα είναι γνήσια στο έργο του: η στάση του απέναντι στη ζωή, απέναντι στην ομορφιά και την ασκήμια, ο αισθησιασμός του, ο ερωτισμός του και η αισθαντικότητά του.
Και, τελικά, ήταν ουσιαστικός και θαρραλέος ακόμη και απέναντι στο θάνατό του. Τρανή απόδειξη οι τελευταίοι συγκλονιστικοί στίχοι του τελευταίου ποιήματός του «Εγκώμιο για τον ιππότη των Εγκάρων» που κλείνει τη συγκεντρωτική έκδοση της δουλειάς του και που, για να με παρηγορήσει, αλλά για να παρηγορηθεί μάλλον και ο ίδιος, μου διάβασε, αναγγέλοντάς μου, από τηλεφώνου, το θάνατό του, ο κοινός μας φίλος Σάμης Γαβριηλίδης...

(απόσπασμα από κείμενο του Αργύρη Χιόνη στο περιοδικό ΛΕΞΗ)

-----------------------------

Εγκώμιο για τον ιππότη των Εγκάρων

Έρρωσο Δόγη!
Αγέρωχε, δεσποτικέ, ανάλγητε.
Και συ μελλοθάνατε.

Θα σε γνωρίσω σ' άλλ' αλώνια,
Εκεί που κι όποιος θέλει να κριθεί τα λόγια του θα χάσει
Εσύ που ρούφηξες γλυκά γλυκά το αίμα μου σαν τη
σαγκρία
Με την ευγένεια που αποπνέουν τα οστά σου
Το ξέρω θα έρθεις να με βρεις.
Για να με υποκριθείς
Εξόριστος και συ
Στο οστεοφυλάκιο της μάνας Γης,
Παντοτινής πατρίδας,
Όταν κι οι δύο θα επιστρέψουμε στο πουθένα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗ
του Βασίλη Κ. Καλαμαρά
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 30-1-1991)

Συνδέσεις

Εποχές-Εξορία (Γραφή 48)
Αγρίνα, Άνασσα (Ποίηση 13)