Μ.Α. στη Διδακτική της Ιστορίας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΠΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Παιδεία, τ. 122, σ. 127-149)

Εισαγωγή: Μια ' γραμματική' της Ιστορικής Σκέψης

Τα τελευταία 30 χρόνια, με την επικράτηση του ?κατά βάση- αγγλοσαξονικούμοντέλου της Νέας Ιστορίας, η έμφαση στη διδακτική του αντικειμένου έχει μετατοπιστεί από το περιεχόμενο στη διαδικασία της Ιστορικής Γνώσης. Υπό την επιρροή του μεταμοντερνισμού και της γλωσσολογικής στροφής στην Ιστορία, όσον αφορά την ακαδημαϊκή ιστοριογραφία, η έμφαση δόθηκε στις αφηγηματικές πρακτικές του Ιστορικού λόγου, στην αποδόμηση της προσπάθειας των ιστορικών να εκθέσουν το ιστορικό τους αφήγημα? έπειτα από τις αρχικές ακραίες αμφισβητήσειςτης ύπαρξης της όποιας ιστορικής αλήθειας και αντικειμενικότητας, η 'ήπια'προσέγγιση του θέματος επικεντρώνεται στις κατάδειξη των δυσκολιών να αρθρωθεί αντικειμενικός ιστορικός λόγος. Μια πρόχειρη και στρεβλή ανάγνωση των τάσεων αυτών που στο πεδίο της διδακτικής εκπροσωπούνται από τη Νέα Ιστορία (η οποία υπερασπίζεται τις παιδαγωγικές εκείνες διαδικασίες που θα βοηθήσουν τους μαθητές να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη και την ιστορική τους συνείδηση και να καλλιεργήσουν ανάλογες ?και κοινωνικές-δεξιότητες) οδηγεί στην εύκολη απόρριψή τους και την εκφορά κινδυνολογικών θέσεων περί εθνικού αφανισμού, με την υπόθεση ότι η εθνική, ή μάλλον ή εθνικά ωφέλιμη ιστορία αντιμετωπίζεται με καχυποψία / εξοβελίζεται.

H Νέα Ιστορία αποδέχεται τις ιδέες της διάκρισης ιστορικού γεγονότος και ιστορικής ερμηνείας, της συσσωρευτικότητας και της ποιοτικής μεταλλαγής τωναποθησαυριζόμενων ιστορικών γνώσεων και, τέλος, της σχετικότητας αλλά όχι της ισοτιμίας των ιστορικών ερμηνειών.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ