-Μια φορά ήμουν ένα μικρό δέντρο ? λέει το βιβλίο της γλώσσας ? μια πηγή ζωής, στην άκρη ενός καταπράσινου δάσους. Τα πουλιά έκαναν στα πυκνά κλαδιά μου φωλιές και οι φωνές τους και των μικρών τους ακούγονταν παντού. Όλοι οι γείτονες μου με ζήλευαν, γιατί σ' αυτούς δεν έρχονταν «οι ερευνητές των ουρανών», μα μόνο σαλιγκάρια κολλούσαν πάνω τους.
Ο φίλος μου το καλάμι, ο Λάμη, ήταν αρκετά μακριά μου. Πάντα έλεγα : «γιατί Θεέ μου να μην μπορώ να πάω κοντά στον κολλητό μου; Ξέρω τι φταίει. Αυτές οι παλιόριζες μου!!! Μα δε γίνεται να τις ξεριζώσω, γιατί θα πεθάνω»!
Ευτυχώς, έχω δίπλα μου τη γυναίκα της ζωής μου! Ναι, το ομολογώ αγαπώ τη Λίνα και θα της κάνω πρόταση γάμου.
Έτσι, για να μην τα πολυλογούμε, έγινε ο γάμος μας. Στη μέση του μυστηρίου, ένα τεράστιο μηχάνημα με τραβά και με ξεριζώνει. Εγώ κλαίω και φωνάζω, μα κανείς δε μ' ακούει. Η Λίνα μου κλαίει. Ξαφνικά η απαίσια μπουλντόζα τη φέρνει δίπλα μου, σε ένα τεράστιο φορτηγό. Ο οδηγός βάζει μπροστά. Και οι δυο μας φοβισμένοι σμίγουμε τα κλαδιά μας. «Δε θα σ' αφήσω ποτέ ? της λέω ? στο ορκίζομαι».
Αφού κύλησε η ώρα σαν το νερό απ' την πηγή, εμένα και τη γυναίκα μου, μας πήγαν έξω από ένα μεγάλο κτίριο που δεν είχα ιδέα τι ακριβώς ήταν.
«Διψάω πολύ», μου λέει η Λίνα
«Υπομονή», της αποκρίνομαι, «όλα θα περάσουν και θα γυρίσουμε στο δάσος με τους φίλους μας».
Όλα αυτά ήταν μια παρηγοριά, γιατί ήξερα πως δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου, και τραβώντας μας άκαρδα, μας οδήγησαν μέσα σ' ένα εργοστάσιο με σύγχρονες εγκαταστάσεις.
«Τώρα τελειώσαμε» μου λέει η Λίνα.
Δεν πρόφτασα να απαντήσω, ούτε να ανασάνω καν, μόνο τα μάτια μου έκλεισα.
Ώρες και ώρες πέρασαν κι η μέρα έγινε νύχτα. Ξάφνου ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πως είμαι ένα πανέμορφο, πολύχρωμο βιβλίο. Με βάζουν σε μια στίβα με πολλά, πολλά άλλα. Ήμουν λέει «Η Γλώσσα», το βιβλίο του μαθητή και μέσα από τις σελίδες μου παιδιά θα μάθουν πολλά πράγματα. Πω, πω, πόσο χαίρομαι, τι ευτυχία! Μα κάτι κακό μπήκε στο μυαλό μου, τι έγινε η Λίνα; Δεν πρόλαβα να κοιτάξω γύρω μου γι' αυτή. Με πήραν μ' ένα φορτηγό και τότε βρέθηκα σε ένα όμορφο σχολείο. Όμως ήμουν τόσο απογοητευμένος που δεν με ένοιαζε τίποτα.
Μετά από λίγο άρχισαν να μοιράζουν τα βιβλία στους μαθητές. Εμένα με απέκτησε μια όμορφη μαθήτρια, όμως με έβαλε στη γωνία του θρανίου της, σαν να περίμενε και κάτι άλλο. Ξάφνου, έρχεται ένα λεπτό και κομψό βιβλιαράκι. Ήταν, λέει, το τετράδιο εργασιών, το συμπλήρωμά μου δηλαδή. Το αφήνει πάνω μου και αμέσως αυτό μου λέει « ε, ποιος είσαι εσύ; Εγώ είμαι η Λίνα». Η μικρή καρδούλα μου φτερουγεί σαν πουλί από χαρά. « Δε με θυμάσαι; Παραλίγο να με παντρευτείς» της λέω. « Γλυκέ μου δεντρουλάκο, πήγα να πεθάνω που σε έχασα» μου αποκρίνεται.
«Μικρή βελανιδίτσα μου, τώρα είμαστε ένα αχώριστο ζευγάρι βιβλίων, αυτά που διδάσκουν οι σελίδες μου, οι μαθητές θα τα εξασκούν στις ασκήσεις που έχουν τα απαλά σου φύλλα».
Τελικά, μετά από λίγο καιρό, μέσα στην ίδια σάκα μας πάντρεψε το βιβλίο της Γεωγραφίας. Κάναμε και δυο παιδάκια «το Λεξικό» και «τη Γραμματική» που έχουν για προίκα τους, τη μικρή μας ιστορία!!!

                                                           Η παραπάνω ιστορία είναι γραμμένη από τη μαθήτρια του σχολείου μας

                                                                           Πανταγάκη Χαριτίνη Α5