Χαλίλ Γκιμπράν
«Είσαι η όρασή μου κι η διάκρισή μου,
Είσαι η γνώση μου και τ' όνειρό μου,
Είσαι η πείνα και η δίψα μου,
Είσαι η θλίψη μου και η χαρά μου,
Είσαι η ομορφιά που ζει στα μάτια μου, η λαχτάρα
της καρδιάς μου, η αιώνια ζωή της ψυχής μου.
Είσαι «Εγώ», Γη!»
( Χαλίλ Γκιμπράν)
Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεννήθηκε στο Μπεχάρι του Λιβάνου το 1883 . Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1931. Έκανε την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση με πεζοτράγουδα στην αραβική γλώσσα. Αργότερα τα θεατρικά έργα του έγιναν γνωστά σ' όλο τον αραβικό κόσμο από την Κίνα μέχρι την Ισπανία. Σπούδασε στο Μπεχάρι, το Λίβανο, τη Βηρυτό και τη Βοστόνη. Τέλειωσε τη "Σχολή Σοφίας" και έπειτα ταξίδεψε σ' ολόκληρη τη Συρία και το Λίβανο για να επισκεφτεί τους ιστορικούς χώρους και τα ερείπια του αρχαίου πολιτισμού. Τα θέματα του αφορούν την αγάπη, το θάνατο, τον κόσμο και εκφράζουν τις μεταφυσικές αναζητήσεις του. Αυτός λοιπόν «ο Αθάνατος Προφήτης» του Λιβάνου θεωρείται από τους πιο διαβασμένους και φημισμένους συγγραφείς του Δυτικού και Ανατολικού Πολιτισμού.
Ονειρευόταν ένα κόσμο χαρούμενο και χωρίς πόνο, ένα κόσμο φωτισμένο χωρίς το ψεγάδι της αμάθειας, ένα κόσμο που τα φωτισμένα πνεύματά του περιφρονούσαν τις προλήψεις, ένα κόσμο προόδου που μισούσε τη διαφθορά. Σ' αυτό τον Παράδεισο της πνευματικής του σύλληψης, η δικαιοσύνη κι η σοφία ζούσαν η μια δίπλα στην άλλη. Η ενότητα και η καλή θέληση επικρατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους. Όταν όμως διαπίστωσε ότι το όραμά του ήταν διαφορετικό από την πραγματικότητα, ο ποιητής του «Προφήτη», των «Σκέψεων και Διαλογισμών», ένιωσε απογοήτευση και βαθιά πίκρα. Και τότε άρχισε να διατυπώνει τις σκέψεις και τα αισθήματά του με καφτερά άρθρα σε εφημερίδες, βιβλία και περιοδικά, θρηνώντας γι' αυτόν τον κόσμο. Τα γεμάτα θλίψη τραγούδια του έγιναν μια όμορφη και ήρεμη μελωδία. Το αγαπημένο παιδί του Λιβάνου άλλοτε απορεί σαν άνθρωπος, άλλοτε σα θρήσκος, και άλλοτε σα σκεπτικιστής.
Διαβάζοντας τα λόγια του, δυναμώνει μέσα σου η αγάπη κι η ειρήνη, η κατανόηση και η συμπάθεια για τους ανθρώπους. Τους νιώθεις ότι είναι αδέλφια σου όλοι....
«Η ψυχή μου μού μίλησε και μου δίδαξε ν' αγαπώ εκείνους που οι άνθρωποι μισούν και να είμαι φίλος μ' εκείνους που οι άνθρωποι περιφρονούν.
Πριν η ψυχή μου μού μιλήσει, η δίψα μου ήταν σα μια σβησμένη σπίθα κρυμμένη κάτω από τη στάχτη που μπορεί να σβήσει με μια γουλιά νερό.
Αλλά τώρα η λαχτάρα μου έγινε η κούπα μου, το αίσθημα της αγάπης το κρασί μου, κι η μοναξιά μου η μέθη μου. Κι ωστόσο σ' αυτή την άσβεστη δίψα υπάρχει αιώνια χαρά.....»
(«Σκέψεις και Διαλογισμοί»)
Τα πιο γνωστά έργα του: «Νύμφες της κοιλάδας» , «Επαναστατημένα πνεύματα» ή «Ανυπόταχτες ψυχές», «Σπασμένα φτερά», «Το δάκρυ και το χαμόγελο», «Ο τρελός», «Η λιτανεία», «Η θύελλα», «Ο πρόδρομος», «Ο προφήτης», «Άμμος και αφρός», «Ο γιός του ανθρώπου», «Οι θεοί της γης», «Ο περιπλανώμενος», «Ο κήπος του προφήτη», «Σκέψεις και Διαλογισμοί» κ.ά.
Φιλία (Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης)
Και ένας νέος είπε, Μίλησε μας για τη Φιλία.
Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:
Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας.
Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε με ευγνωμοσύνη.
Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας.
Γιατί πηγαίνετε στο φίλο με την πείνα σας, και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.
Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δε φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι.
Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για ν' ακούσει την καρδιά του.
Γιατί στη φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δε λυπάσαι, γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ' αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.
Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.
Και δίνετε το καλύτερο εαυτό σας στο φίλο σας. αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του.
Είναι ο φίλος σας κάτι που θα έπρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε;
Καλύτερα να γυρεύετε το φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε. Γιατί έργο του φίλου σας είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.
Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο, και μοίρασμα χαράς.
Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούργια αυγή της και ξανανιώνει.
(Πηγή κειμένου http://iparxei-mageia.pblogs.gr/2008/02/filia-halil-gkimpran-o-profhths.html)
Για την Αγάπη
Τότε η Αλμήτρα είπε: Μίλησε μας για την Αγάπη. Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία. Και με φωνή μεγάλη είπε: Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο. Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο. Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα. Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει .Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο. Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής. Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη .Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού". Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία. Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά. Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.
(Πηγή κειμένου http://iparxei-mageia.pblogs.gr/2008/02/agaph-halil-gkimpran-o-profhths.html)
