Το 1992 καθιερώθηκε να γιορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου η Παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ), αφού την ημέρα εκείνη η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑμΕΑ. Είναι μια μέρα  η οποία πρέπει να υπενθυμίζει και να δίνει την ευκαιρία στο κράτος, στους οργανισμούς αλλά και στις κοινωνίες, να εστιάζουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και να ελαχιστοποιούν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά στην καθημερινότητά τους. Αν αναλογιστούμε ότι ως άτομο με ειδικές ανάγκες χαρακτηρίζεται εκείνο το οποίο αδυνατεί η δυσκολεύεται να συμμετέχει και να απολαμβάνει όσα η κοινωνία προσφέρει στα υπόλοιπα μέλη της, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι ο χαρακτηρισμός «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες» είναι μια έννοια σχετική που δεν αφορά λιγότερο στο κοινωνικό περιβάλλον  και τη στάση που αυτό τηρεί απέναντι στα άτομα  από ό,τι καθ?  αυτά στα άτομα με ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα, αν η κοινωνία είχε εξασφαλίσει στα άτομα με κινητικά προβλήματα τη δυνατότητα μόνα τους να κινηθούν σε πόλεις φιλόξενες προς αυτά, δε θα ήταν, παρόλες τις φυσικές τους αδυναμίες, άτομα με ειδικές ανάγκες. Και επειδή αυτός ο στόχος παραμένει δυσεκπλήρωτος και για την επίτευξή του απαιτεί την επαγρύπνηση όλων μας, ας έχουμε στο μυαλό μας τα σοφά λόγια του Λέο Μπουσκάλια, που θέτουν στη σωστή βάση και προοπτική τη στάση που οφείλουμε, ως άνθρωποι, να κρατούμε απέναντι στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας:

"Τα άτομα με ειδικές ανάγκες ανήκουν στον εαυτό τους και όχι, σε εσένα, στην οικογένεια, στο γιατρό ή στην κοινωνία.

Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες έχουν το ίδιο δικαίωμα με εσένα να σφάλλουν, να αποτύχουν, να υποφέρουν, να επικρίνουν, να κλάψουν, να καταραστούν, να απελπιστούν. Το να τους προστατεύεις από τις εμπειρίες αυτές σημαίνει ότι τους εμποδίζεις να ζήσουν.

Μόνο οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες μπορούν να σου δείξουν ή να σου πουν τί είναι δυνατό για αυτούς. Εμείς που τους αγαπάμε πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και συντονισμένοι παρατηρητές.

Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες πρέπει να ενεργήσουν μόνοι τους. Εμείς μπορούμε να τους παράσχουμε εναλλακτικές λύσεις, τις δυνατότητες, τα απαιραίτητα μέσα. Μόνο εκείνοι όμως μπορούν να τα κάνουν πράξη. Εμείς μπορούμε να συμπαραστεκόμαστε σθεναρά, να είμαστε κοντά τους για να τους ενισχύουμε, να ενθαρρύνουμε, να ελπίζουμε και να βοηθάμε όσο μπορούμε.

Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες ανεξάρτητα από την έκταση της δυσλειτουργίας τους, έχουν μία απεριόριστη δυνατότητα να γίνουν όχι αυτό που θέλουμε εμείς αλλά αυτό που υπάρχει μέσα τους.

Δεν υπάρχουν δύο όμοια καθυστερημένα παιδιά ή δύο κωφάλαλοι ενήλικες που να συμπεριφέρονται και να αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Είναι πάνω από όλα άνθρωποι και κατά δεύτερο λόγο άτομα με ειδικές ανάγκες."

Λέο Μπουσκάλια, Θυμήσου... Απόσπασμα από το βιβλίο " Άτομα με ειδικές ανάγκες "