Αργύρης Χιόνης, Χέρια

Αρχική

Προγράμματα

Διάφορα

Αργύρης Χιόνης, Χέρια

Πέμπτη, 09 Δεκέμβριος 2010 00:00 | Συντάχθηκε απο τον/την Μάνος Στεφανάκης |

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα
Αργύρης Χιόνης, Λεκτικά τοπία. Αθήνα, Καστανιώτης 1983

Το τραγούδι της ημέρας

Νίκος Πορτοκάλογλου , Θάλασσά μου σκοτεινή

Ποιητικά θραύσματα

Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να περάσουν οι παλιές μέρες

οι κλειδούχοι θα 'χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ' τα παιδικά μας πρωινά

κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τόσους χειμώνες

τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν

οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι

που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματα μου;

κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,

αλλά απ' αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό

κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω

όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ...

Βιολέτες για μια εποχή (1985) Τάσος Λειβαδίτης