και τούτα πόσο δύσκολο μου είναι

να τα πω.

Από ένα σημείο και ύστερα όλα τα λόγια

γίνονται δύσκολα

γιατί πια δεν υπάρχουν.

Μένεις μόνος

σ' έναν κόσμο ξένο

όπου όλοι σε χαιρετούν

με ψεύτικη καλοσύνη

και σε κοιτούν ζηλεύοντας

ό,τι δεν έχουν οι ίδιοι.

Και προχωράς

με τη λάσπη ως το σαγόνι

ανταποδίδοντας τις υποκλίσεις

που σου έχουν πια μάθει πώς

να τις εκτελείς κανονικά.

Την ίδια ώρα ακριβώς

που σε κάποιο πολεμικό εργοστάσιο

αυτού του κόσμου

ανυποψίαστα χέρια φτιάχνουν

τη σφαίρα που γράφει

πάνω της

το όνομά σου.

Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος, Τραγική ποίηση